Beginnersfouten van een startend zelfstandige

Afgelopen januari schreef ik mij met De Verhalendojo in bij de KVK, deelde ik dit op LinkedIn en ging ik in februari online met mijn website. Met de kennis van nu zou ik het toen zeker anders aangepakt hebben!

Om anderen de nodige onnodige stress en frustratie te besparen, hieronder mijn 3 belangrijkste tips.

1. Volg je eigen tempo

Misschien herken je het: uitgaande van jouw persoonlijke financiële ruimte en hoeveelheid beschikbare tijd maak je een plan. Omdat je je natuurlijk niet in een vacuüm beweegt en ook nieuwsgierig bent naar de reacties, bespreek je je ideeën met anderen… en word je helaas steeds onzekerder over je eigen plan en planning. Twee voorbeelden:

· ‘Ben je nog niet online? Het hoeft niet gelijk perfect te zijn, hè! Als mensen je maar kunnen vinden!’

· ‘Heb je nog geen betalende klanten? Je had toch al lang klussen uit je netwerk moeten hebben?!’

Als 'new kid on the block', kunnen deze enthousiaste en goed bedoelde, maar wellicht wel wat ongelukkig geformuleerde adviezen en meningen je ertoe bewegen steeds meer te handelen naar de verwachtingen van anderen. Dat deed het tenminste bij mij. Gevolg: online zijn met een weinig zeggende, vooral verwarrende website en hier compleet ongemakkelijk van worden.

Volg daarom altijd je eigen tempo. Natuurlijk kan, mag en móet je je tempo waarschijnlijk op enig moment aanpassen, maar jouw eigen intuïtie en ideeën moeten hierbij leidend zijn. Anderen hebben geen volledig inzicht in jouw persoonlijke situatie en hebben waarschijnlijk ook een ander vertrekpunt en andere ideeën en verwachtingen dan jij.

2. Calculeer wat extra tegenwind in

Natuurlijk is het niet bepaald inspirerend om uit te gaan van allerlei beren op de weg, maar toch is het wel realistisch om rekening te houden met enige tegenslag. En, mocht bij jou wel alles over rozen gaan? Fijn, extra tijd, ruimte en mogelijkheden zijn altijd welkom!

Net ‘live’ kreeg ik al snel heftige pijnklachten in mijn rechteronderarm die uitstraalden naar mijn hand, knokkels en vingers. Na meerdere nachtmerries over geamputeerde armen – waarschijnlijk de mentale verwerking van mijn persoonlijke klachten én de serie Apple Cider Vinegar – bezocht ik de huisarts. De diagnose: RSI, fase 3. Blijkbaar klikte en tikte ik voor mezelf net iets enthousiaster, langer en … krampachtiger dan voor een werkgever. In vergelijking met mijn nachtmerries natuurlijk erg geruststellend, maar daarom ook erg makkelijk te onderschatten!

Het advies van de dokter: aanpassingen in mijn werkplek, voldoende afwisseling en veel rust. Ik paste mijn werkplek aan en wisselde veel af qua werkzaamheden en muis- en ‘penwerk’, maar vooral het stukje rust bleek problematisch. Ik had een website die er niet uitzag en mijn marketing was volledig non-existent. Omdat ik uiteraard geen rekening had gehouden met dit oponthoud, begon mijn tijdsplanning te wringen en raakte ik gestrest: ik móest door! Gevolg: toenemende pijn en nog meer stress en frustratie.

Toen ik op een gegeven moment zowel overdag als ‘s nachts serieuze pijn had, met moeite een boek kon vasthouden en moest concluderen dat ik eigenlijk niet eens meer met een pen kon schrijven, begon het heel langzaam door te dringen dat ik vooral zelf mijn herstel in de weg zat.

3. Weg met beperkende gedachten- en gedragspatronen

Ben ik normaal gesproken behoorlijk geduldig, rustig en stabiel, deze situatie liet mij een totaal andere versie van mezelf zien. In plaats van mijn hartslag te moeten checken om te controleren of ik nog leefde, draaide mijn hart overuren, vloog ik alle kanten op en trapte ik herhaaldelijk in dezelfde valkuil: te snel te veel willen doen. Mijn denken en handelen moesten (weer) 180 graden draaien!

Spullen kopen was niet zo moeilijk. Waar ik wel echt moeite mee had, was het doorbreken van mijn gedachten- en gedragspatronen. Na een tijdje heen en weer gestuiterd te hebben tussen koppigheid, zelfmedelijden en (voor mij ongekende) boosheid, stelde ik mezelf uiteindelijk deze relevante vraag: wilde ik mezelf helemaal naar de kl*te helpen, totdat ik straks echt helemaal niks meer kon?

Het antwoord was nee. Eerlijk gezegd was het zelfs één van de laatste dingen die ik wilde. Dit inzicht hielp.

Vanaf dat moment werd het makkelijker – niet leuker – om rust te nemen en constructiever met mijn mogelijkheden om te gaan. Ook veranderde ik mijn manier van werken door bijvoorbeeld meer met spraak-naar-tekst te werken en, last but not least, stelde ik mijn plannen bij. En, met resultaat: de pijn is aanzienlijk minder, ik kan weer werken en ik ben zeer bewust van een situatie die ik nooit meer wil.

Jouw situatie zal vast niet één op één overeenkomen met die van mij, maar hopelijk kun je iets met deze tips en blijven onnodige stress en frustratie jou hierdoor meer bespaard!